τραυλισμός
Ο τραυλισμός (το κεκέδισμα) είναι ένα μη σταθερά εμφανιζόμενο πρόβλημα λόγου, κατά το οποίο , επαναλαμβάνεται ο αρχικός φθόγγος συλλαβής ή και ολόκληρης της λέξης κατά περιοδικά διαστήματα στην ομιλία. Αυτή η επανάληψη μπορεί να αντικατασταθεί από σταμάτημα για μικρότερο ή μεγαλύτερο διάστημα.
Λέγοντας ‘τραυλισμός’ εννοούμε την επανάληψη συνήθως του αρχικού φθόγγου, συλλαβής ή και ολόκληρης της λέξης σε περιοδικά διαστήματα κατά την ομιλία. Η επανάληψη αυτή μπορεί να αντικατασταθεί από κόλλημα – σταμάτημα πλήρες, για μικρότερο ή μεγαλύτερο διάστημα (μπλοκάρισμα).
Παρουσιάζεται κάποιες μέρες, κάποιες ώρες, σε κάποια περιβάλλοντα, με ορισμένους συνομιλητές. Η έντασή του μπορεί να αυξομειωθεί.
Καταρχήν ο τραυλισμός παρουσιάζεται γύρω στα 2, 2 ½, 3, 3 ½, χρόνια, ως φυσιολογικό στάδιο της εξέλιξης των παιδιών, όπως το μπουσούλισμα.
Παρουσιάζεται σε όλα σχεδόν τα μικρά, ως μετάβαση του λόγου τους στην κοινωνία των μεγάλων. Αυτό σημαίνει ότι, το μικρό παιδί, αρχίζοντας να σχηματίζει μεγαλύτερες φράσεις με γραμματικούς και συντακτικούς κανόνες και ευρύτερο λεξιλόγιο, συχνά, δυσκολεύεται να βρει την κατάλληλη μορφή έκφρασης, τη στιγμή που τη χρειάζεται.
Στην προσπάθειά του να μιλήσει και να αντεπεξέλθει στις αυξανόμενες απαιτήσεις του περιβάλλοντός του, το παιδί δίνει τον καλύτερο εαυτό του και αναλώνεται σε μεγάλη διαδικασία. Συνήθως, αυτή η περίοδος της μετάβασης μπορεί να κρατήσει από μερικούς μήνες μέχρι και ένα ολόκληρο χρόνο. Στην περίοδο αυτή λοιπόν πρωτοπαρουσιάζεται ο τραυλισμός.
Αν υπάρχει η γενετική προδιάθεση ή λάθος αντίδραση από το περιβάλλον, τότε, πιθανόν είναι, ο τραυλισμός να παραμείνει.
Συνήθως, τα 4 στα 5 παιδιά που συμβαίνει αυτό είναι αγόρια.
Και ποια είναι αυτή η εσφαλμένη αντίδραση του περιβάλλοντος;
Έτσι, μεταφέρεται το άγχος τους στο παιδί, που νοιώθει επίσης ανασφάλεια για τα λεγόμενά του και τον τρόπο που επικοινωνεί.
Το φυσικό γεγονός της ομιλίας γίνεται πια συνειδητή προσπάθεια ‘μη αποτυχίας’. Όταν το παιδί θέλει να κάνει καλή εντύπωση, τότε, το άγχος του, να μην αποτύχει και διορθωθεί από το περιβάλλον του πάλι και πάλι, αυξάνεται και μοιραία τραυλίζει περισσότερο, σε χρόνο και σε ένταση.
Έτσι, η αβίαστη επανάληψη και διακοπή ροής του λόγου αρχίζει να φορτίζεται συναισθηματικά και η ομιλία να γίνεται κάτι πολύπλοκο.
Ο τραυλισμός αρχίζει να εξελίσσεται και να περνά σε στάδια.
Το παιδί, καθώς μεγαλώνει, αρχίζει να αποφεύγει διάφορες καταστάσεις που ‘προσμένει’ ότι θα τραυλίσει.
Ο τραυλισμός είναι μια σύνθετη διαταραχή που επιζητά τη συνδρομή τόσο του λογοπαθολόγου όσο και του ψυχολόγου, τόσο με το άτομο που τραυλίζει, όσο και με το οικογενειακό του περιβάλλον.
Η θεραπεία με τον λογοπαθολόγο συνιστάται:
• σε μια σειρά ασκήσεων απευαισθητοποίησης από τις προσμονές και τις αποφυγές του ‘ασθενούς’.
• Σε χαλάρωση των φωνητικών αρθρωτικών οργάνων.
• Σε αναπνευστικές κινήσεις και ασκήσεις ρυθμού.
Στόχος είναι η αποκατάσταση ροής της ομιλίας. Εκείνο βέβαια που πρέπει να γνωρίζει ο ασθενής και το περιβάλλον του, είναι ότι η θεραπεία συνήθως βοηθά στη βελτίωση και όχι στην πλήρη ίαση.
Ο τραυλισμός σπάνια έχει 100% ίαση κι αν έχει, δεν οφείλεται τόσο στο θεραπευτή, όσο και στον ίδιο τον πάσχοντα.
Λένε ‘μια φορά τραυλός για πάντα τραυλός’.
Ο τραυλισμός είναι κάτι ύπουλο. Μπορεί να νομίζεις ότι ‘τελείωσε’ κι όμως να ξαναπαρουσιαστεί. Πάει καλύτερα, όταν ο ασθενής πάρει απόφαση ότι, ακόμα κι αν παρουσιαστεί, μπορεί να το αντιμετωπίσει.
Υπάρχει, πρέπει να προσθέσουμε, ο τραυλισμός που συνοδεύει διάφορες νευρολογικές καταστάσεις (παιδιά με σύνδρομα, εγκεφαλική παράλυση, μετατραυματικές καταστάσεις). Αυτό είναι κάτι διαφορετικό, και δεν πρέπει να συγχέεται με αυτό που περιγράψαμε παραπάνω.